Książę Kazimierz Lubomirski. Syn Fryderyka Lubomirskiego (wicegubernatora wołyńskiego, dziedzica klucza rówieńskiego i aleksandryjskiego) i Franciszki z Załuskich, wnuk Józefa Lubomirskiego (kasztelana kijowskiego). Kazimierz Lubomirski dzieciństwo naznaczone miał separacją rodziców. Od dziecka wykazywał talent muzyczny, najpierw uczył się u J. Schmidberga, kapelmistrza pałacowej orkiestry Lubomirskich w Równem, później studiował muzykę w Dreźnie u Dotzauera. Podróżując po Europie, nawiązał liczne kontakty z wybitnymi artystami. W Warszawie przyjaźnił się z młodszym bratem J.I. Kraszewskiego, Kajetanem. Od 1852 do 1858 był wiceprezesem Tow. Wsparcia Podupadłych Artystów Muzyki oraz organizował cotygodniowe koncerty w swoim salonie muzycznym. Po śmierci Józefa Elsnera (1854) przetłumaczył z niemieckiego i przygotował w cotygodniowe koncerty w swoim salonie muzycznym. Po śmierci Józefa Elsnera (1854) przetłumaczył z niemieckiego i przygotował w r. 1855 do druku diariusz Józefa Elsnera z 1. 1839-48, zatytułowany „Sumariusz moich utworów muzycznych”, który fragmentarycznie został wydany w „Ruchu Muzycznym” w r. 1857 (całość dopiero w r. 1957). Po r. 1860 osiadł na stałe w swoim majątku w Równem, gdzie był między innymi funkcję kuratorem miejscowego gimnazjum. Na kilka lat przed śmiercią częściowo sparaliżowany, nie mogąc zajmować się muzyką, tłumaczył literaturę obcą na język ojczysty.
Projekt zrealizowano dzięki dofinansowaniu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego